Her şeye hayret ediyor; kafasından geçenleri aksettiren bakışını gelen-geçenin yüzünden ayıramıyordu. Her gördüğünü dikkatle inceliyor, halkın konuşmasını sevgiyle dinliyor, sanki bütün bunlarla, tek başına geçirdiği ıssız gecelerde odasında doğan düşünceleri karşılaştırmak istiyordu. İkide bir, gayet önemsiz şeylerden hayrete düşüyor, bu onda yepyeni düşünceler uyandırıyordu. Ordinov ilk olarak bunca zaman, hücresinde diri diri gömülü kalmanın üzüntüsünü duydu. Burada, dışarıda, her şey daha canlıydı; nabzı daha kuvvetli, daha hisli atmaya başlamıştı.

Yalnızlığın tazyikiyle bunalmış, hummalı bir çalışmayla gelişmiş dimağı, bu defa daha çabuk ama, cesaretle çalışıyordu. Şimdiye kadar şuursuz bir istek onu, ancak dıştan bildiği, daha doğrusu bir sanatkar önsezisiyle hissettiği bu yabancı aleme karışmak için çekmişti. Ama şimdi kalbi, elinde olmayarak, aşka, İlgiye karşı duyduğu hasretle çarpmaya başladı.

Artık önünden geçen insanlara daha dikkatle bakıyordu; ama onlar hep yabancı, kaygılı ve düşünceliydiler. Ordınov’un pervasızlığı yavaş yavaş kendiliğinden sönmeye başladı; gerçek onu eziyor, ruhunda bir çeşit saygıyla karışık bir korku doğuyordu.

Hasta döşeğinden ilk defa sevinçle kalkan, ama ışıklardan, parıltılardan, hayat gürültüsünden ve rengarenk kalabalığın hareketinden başı dönüp halsiz düşen bir adam gibi, Ordınov’da bu yepyeni intibalardan yorgunluk duymaya başlamıştı.

Canı sıkıldı, içini hüzün kapladı. Hayatı, çalışmaları, hatta istikbali için bir korku duydu.

Ev Sahibesi, Dostoyevski